De Gili's en de laatste loodjes...

Hallo iedereen,

na Bali zijn we met de lokale ferry naar Lombok gevaren. Traag, een beetje vuil, deining, ... Ons Fie heeft haar peren gezien. We zijn dan twee nachtjes in Sengiggi gebleven, aan de westkust van Lombok, maar door de regen zijn we de kamer haast niet uitgeweest. Dan maar snel (figuurlijk, want de lokale bootjes zijn hier traaaag) naar Gili Trawangan. Hoewel ze bij Lombok horen zijn de drie Gili's een wereldje op zich. Geen auto's, geen brommerkes en vooral veel toeristen en duikshops.

Wij zijn hier een week gebleven en hebben gedoken, gedoken, gedoken. En uiteraard ook gerelaxed, gewandeld, lekker gegeten (Indonesian Rijsttafel, dat heet hier echt zo, van in den tijd van de hollanders) en oh ja, ook nog gedoken.

We kwamen naar hier om onze lijst "grote vissen" wat uit te breiden, en dat is behoorlijk goed gelukt. Bijna elke duik zijn we schildpadden tegengekomen, de zeer indrukwekkende Bumphead Parrotfish en een enkele duik kwamen we ook een paar haaien tegen. Prachtig, de laatste duik heben we er ook foto's en filmkes van gemaakt!

Na een weekje pampering zijn we dan verder gegaan op de ingeslagen weg en heben we de speedboat en de vlieger terug naar Bali genomen. Alles samen duurde dat zo maar 2,5 uurtjes!

De volgende dag moesten we dan aan onze terugreis beginnen met een vlucht naar Jakarta en dan naar Bangkok. Bleek die laatste gecanceld waardoor ook de eerste niet doorkon!! Wij na veel onderhandelen van de maatschappij een ticketje Jakarta - Singapore - Bangkok gekregen, met een overnachting in een poepiechic hotel in Jakarta. Maar ja, aankomen om middernacht en weer vertrekken om 4h30, dat kun je moeilijk een nacht noemen.
We zijn dus toch nog in Bangkok aangekomen en vanacht (eigenlijk morgenvroeg) om 0h45 nemen we de vlieger naar London om dan morgen, dinsdag, om 11h00 in Brussel aan te komen. Aan alle sprookjes komen een einde, en het doet echt raar om dat hier zo te schrijven.

We zien er erg naar uit om jullie allemaal terug te zien!!

vele vele groetjes en dike kussen
Jan en Fie

Een stukje paradijs op aarde

Iedereen herinnert er ons aan dat het aftellen nu wel echt begonnen is en weet je ....helaas, helaas, jullie hebben nog gelijk ook. :-(. Het lijkt voor ons even onrealistich dat we hier binnen twee weken, ja twee weken, weg moeten als het op 11 december bleek dat we voor 6 maanden vertrokken.
Ik weet nu al een ding, het gaat serieus lastig worden de eerste weken, ik zie vooral op tegen de eerste dagen (kuisen, zeulen met gerief, verhuizen....)...maar het lichtpuntje is dat we jullie allemaal terug gaan zien he, jippie, kijken er naar uit!!

Geef ons wel graag even de tijd om op adem te komen en eerst ons boeltje rond te krijgen zodat dit niet blijft aanslepen en dat we dit vlug achter de rug kunnen heb en zo tijd voor jullie allemaal hebben. Maar goed, dit is nu nog even 'ver van mijn bed show' en dat gaan we nog twee weken zo houden ook.

Jan had al verteld dat we in Kuta waren gestrand en dat was duidelijk ons ding niet. De tweede dag zijn we Kuta reeds ontvlucht met de scooter en zijn we naar de Tanah Lot Temple gaan kijken. Wel veel toeristenkraampjes enz, maar daar zijn we al een beetje immuun voor en we hebben volop genoten van deze schitterende tempel die eigenlijk in zee staat. Prachtig zoals er stevige golven op los beuken. Ook er rond is er een schitterend park waar een beetje schaduw wel welkom was. Nadien wou ik absoluut naar Jimbaran gaan. Ze zouden daar de lekkerste vis recht vanuit de zee op de grill smijten en daar hadden we wel zin in. En ja hoor David, thanks voor deze tip, want het was zo zalig. Een tafeltje op het strand, voeten in het zand en de golven kwamen net niet tot aan onze tafel. Weinig toeristen, heel rustig dus. Prachtig zicht op de eindeloze zee en dan jongens, jongens, wijn, verse kreeft, calamares, yelllow crazy fish, scampi's, zeevruchten.....het kon niet op. We hebben ons weer eens laten gaan en dat voor nog geen 20 euro pp. Ik was in mijn element, tja bourgondisch opgevoed, dus mijn schuld niet ;-). Het was echt gezellig, romantisch, superlekker.....niet onder woorden te vatten.

De laatste dag in Kuta zijn we dan naar de kunstjes gaan kijken van de surfers hier en het moet gezegd, ze kunnen er wat van. Ook al zie je hier toch ook vrij regelmatig een gewonde rondlopen (gebroken ledematen en met gabben en sneeen, niet zonder risico dus).

Na Kuta moesten we het land uit voor ons visum en was het een hele aanpassing om ons plots in Kuala Lumpur te bevinden. Een aziatische grootstad, superproper, waar je nek na een tijdje pijn doet door de hele tijd in de hoogte te staren. We hebben er op zich maar 1 dag doorgebracht, net genoeg om de twee Petronas Towers te zien en te genieten van het park erond. In die towers is het dan ook nog een shoppingsparadise (niet echt voor onze portemonnee), we hebben dan maar aan leche-vitrine gedaan he. En niet te vergeten.....we zijn beide naar de kapper geweest. Gene paniek, Jan zijn krullen zijn er nog, daar heb ik persoonlijk op toegezien, juist een beetje opgekuist en in model gebracht. En bij mij was het een kwestie van der wat model in te brengen, (voor de reis had mijn lieve mams er de schaar ingezet). En voor 10 euro de man was het beter nu dan binnen twee weken he.

Eens terug in Indonesie, hebben we onmiddellijk koers gezet naar een klein eilandje onder Bali: Nusa Lembongan, vooral gekend voor zijn mooie koraalriffen. We hebben nu onze twintigste duik achter de rug en het smaakt naar meer. We hebben nu ook onze echte driftduik (= duik met toch een vrij sterke stroming) gedaan en wat je hier allemaal ziet is onbeschrijflijk mooi. Een wereld op zich, prachtige kleuren, schitterend koraal, duizende exotische vissen, de een al mooier dan de andere. Zo hebben we het hoofdstuk Bali (en aanhangsels) afgesloten.
We hebben hier veel meer tijd doorgebracht dan voorzien, maar dubbel en dik genoten.

Morgen nemen we de ferry en gaan naar Lombok en de Gilli Islands. Tijdens onze laatste dikke week, zal het de eilanden wat verkennen worden met toch wel een serieuze nadruk op het duiken. Nadien komen we beetje bij beetje dichter terug naar huis (Denpasar- Jakarta - Bangkok.....tot dan de uiteindelijke terugvlucht naar Belgie). We gaan zo goed als geen tijd meer doorbrengen in een internetcafe, de rest krijgen jullie wel op het einde (wie weet op de luchthaven) of in Belgie te horen. Beloofd, we brengen wat zon mee, 't zal moeten, want als het in Kuala Lumpur maar plots 26 graden was 's avonds, vond ik het daar wel frisjes....ja, we zijn nu gewoon om in +/- 30 graden te slapen 's nachts (zonder airco), laat staan hoe warm het overdag wordt.

Verwend, content en happy, nog twee weken lang!

Dikke dikke kussen
Fie

Amed

De laatste dag in Ubud zijn we eerst naar het Bali Bird Park gereden, op een brommerke door de smalle straten van dit exotische eiland. Een van de redenen was dat we wel eens die Paradijsvogels in het echt wilden zien, want een uitstapje naar West Papua (Irian Jaya), zoals oorspronkelijk gepland, zal er niet van komen. Het vogelpark is echt prachtig ingericht, een voorbeeld voor vele Westerse parken. En in de vogelshow die ze gaven gebruikten ze vele tropische exemplaren zoals Kaketoos enzo. Om van die prachtige papegaaien zomaar over de rijstvelden een grote ronde te zien vliegen was magisch. En ik zou het bijna vergeten, maar die paradijsvogels zijn echte juweeltjes. Ongelooflijk dat moeder natuur zo'n mooie creaties heeft geschapen.
Die avond zijn we dan naar het Zen massage en spa-center geweest. Samen in een kamer, met zicht op een tuin, een massage, bodyscrub en daarna, plons, in een bloemenbad. Gevolgd door een uurtje gezichtsbehandeling.... hehe, verwennerij ten top!

Na Ubud zijn we naar Jemeluk vertrokken, het Oostelijke puntje van Bali. We hadden het een beetje voorgesteld als het St-Tropez van Bali, want we hadden al van mensen gehoord dat niets er goedkoop was... Wij dus benieuwd, en wat bleek? We hebben hier nog nooit zo goedkoop geslapen en zo goedkoop gedoken als in Jemeluk! Een spiksplinternieuwe bungalow bij supervriendelijke mensen die ook nog eens een heel lekker restooke hadden. En gratis gebruik van het zwembad bij de duikclub gedurende de drie dagen! We zijn gaan duiken naar het Liberty scheepswrak in Tulamben, ons eerste Wreckdive. En het was de moeite om zone grote boot, vol koraal, op de bodem te zien liggen. We kwamen ook nog eens midden in een gigantische school "Jackfisch" terecht. De moeite. De tweede duik was iets minder, maar dat komt omdat we verwend worden wat betreft het duiken.

De volgende dag was het weer een pak beter en hebben we eerst wat gesnorkeld en aan het zwembad gelegen. Daarna hebben we een brommerke gehuurd en de kust afgereden. Ongelooflijk mooie baaitjes volgden elkaar op langs de kronkelige kustweg.

Na drie dagen genieten in Jemeluk zijn we dan vanmorgen naar Kuta vertrokken. Kuta, inerdaad, doet bij de meeste nog wel een belletje rinkelen. Wereldberoemd om zijn golven en daardoor een surfparadijs vol surferboys en beachgirls. En ook wereldberoemd na de bomaanslagen van 2002 die toen heel Indonesie in een diep en zwart gat stortten... Nog steeds zijn er niet meer zoveel toeristen in Bali als ervoor. "Bali verloor toen definitief zijn onschuld", zoals onze reisgids het vertaald. We zijn zojuist trouwens langs de herdenkingsplaats gewandeld.
Kuta is vooral veel strand, souveniers zijn hier vier keer duurder dan ergens anders op het eiland, en het loopt hier vol halfnaakte, gebruinde zonaanbidders. Niet echt onze favoriete habitat, maar we wilden het gezien hebben, en dit is de beste plaats om te blijven als je een vliegtuig te nemen hebt.

Want binnen 3 dagen, op 22/05, vliegen we effie naar Malesie omdat ons visum te kort zal zijn. Maar we komen terug, want Bali blijkt de ideale afsluiter te zijn van een lange reis!!

vele groetjes en tot binnenkort,
Jan

ps: we hebben eindelijk, na meer dan 5 maanden, een truukje gevonden om veeeel vlotter foto's op de site te zetten... dus eindelijk staan die van de eerste week er nu ook op!

Ubud, the place to be!

Hello, hello,

Ja, nog steeds in Ubud en dat nog een tweetal dagen, denken we... Het is hier echt een stukje paradijs op aarde en we willen nog vollenbak genieten van onze laatste weekjes. Wat is er ons zo de laatste tijd overkomen?

Om te beginnen zijn we naar een crematie-ceremonie van een lid van de koninklijke familie gaan kijken. Klinkt jullie misschien raar in de oren dat we ons daar mee bezig houden...de miserie van een ander. Maar hier is het een vorm van respect en eerder een feest dan een droevige bedoening. Iedereen is opgetut en op z'n paasbest en ze maken dan ceremoniewagens. De een was een stier, op ware grote gemaakt (of zelfs nog groter) in het hout, helemaal bekleed met stof en alles tot in de kleinste details afgewerkt met goud en kraaltjes en kransjes. Ja, oog voor detail hebben ze hier zeker. Dan een wagen waar de kist eerst in moest, in de stijl van een pagoda, vrij hoog dus met vele verdiepjes. En altijd op een onderstuk van grote bamboo's zodat ze dat met een twintig man kunnen opheffen en door de straten heen lopen naar de tempel. Daar vond de cermatie uiteindelijk plaats. Een stoet muzikanten volgt de wagens en de ganse menigte juicht en danst. Wel heel grappig is dat ze bij elke electiciteitsdraad moeten stoppen, iemand probeert dan met een lange bamboo de draden op het heffen en de dragers gaan door de knieen en hopen dat het bovenste stuk van de wagen niet afknapt....de spanning stijgt telkens, de menigte houdt zijn adem in....en bij elke geslaagde poging om eronder door te gaan...yes...de menigte applaudiseert, de muzikanten spelen net iets luider en zo gaat het wel 20 keer opnieuw tot aan de tempel. Daar wordt het lichaam (in doeken gewikkeld) in de stier (die openklapt, het is ervoor gemaakt) opgeborgen en in brand gestoken na vele ritueeltjes. De gedachte erachter is dat de mensen van Ubud het lichaam in de kist via de eerste wagen begeleiden naar de tempel en de stier is dan nadien het transportmiddel naar het hiernamaals..... Het was echt een unieke, heel kleurijke, vrolijke en serene ceremonie.

We zijn ook een dagje gaan wandelen door de prachtige rijstvelden. Dit zijn hier absoluut de mooiste rijstvelden die we al gezien hebben, omringd door palmbomen en tropische natuur, het straalt wel iets magisch uit. Vooral als we op de terugweg totaal de weg kwijt waren en dus bijna letterlijk moesten ploeteren of ons evenwicht moesten bewaren op de wel heel smalle paadjes tussen de velden door. De mensen waren aan het oogsten, geen andere toerist te zien en Engels werd er ook niet meer gesproken. Af en toe begon zelf iemand een hele uitleg tegen ons af te steken (als we de weg vroegen) en het enige wat wij konden terugzeggen of beter doen was glimlachen, helaas, wat het moet wel tof geweest zijn om een klapke te doen met een paar van hen. Uiteindelijk vonden we dan toch na vele aanwijzingen in alle richtingen het juiste paadje terug naar Ubud.
's Avonds zijn we naar het optreden van 'Kecak Fire and Trance Dances' gaan kijken (Ubud is het culturele centrum van Bali he, maar dat had ik al verteld dacht ik). Dus optredens met hopen. Het deed me denken aan zo een tribaldance en het scheelde niet veel of Jan en ik waren bijna ook in trance ;-). Nee, echt super, en zeker niet te onderschatten, ze kunnen er echt wat van!

Een ander dagje zijn we wat meer het binnenland ingetrokken, naar the holy springs gaan kijken. Als je het water op je gezicht doet, zou je heel lang jongblijven, yes right. We hebben eigenlijk alleen maar toegekeken hoe veel locals de rituelen zowel in als naast het water uitvoerden, want het was aanschuiven en zo met kleren en al het water in....das toch niet zo mijn ding. Dan nog liever puur natuur! Die plek had echt wel iets mystieks, we werden er stil van. (Ja, ook ik kan soms wel eens mijne kwebbel houden, geloof het of niet, maar het is zo). Nadien was een bezoekje aan de Besakih tempel meer dan de moeite waard, dit is de grootste tempel (mothertemple) op Bali en we waren onder de indruk! Op de terugweg hebben we nog de Gunung Batur (vulkaan) bekeken (niet beklommen deze keer) met nog een heel stuk zwart landschap aan de voet, heel raar zicht.Het is een overblijfsel van de uitbarsting van 1964.

Zaterdag mocht ik voor het eerst bij Jan achterop. En nu geen verkeerde gedachten he, ik ken jullie. We hebben een scooter gehuurd (met zijne moto is het er nog niet van gekomen) en zijn naar Mas en Celuk gereden + nog een paar andere dorpjes. Dus de omgeving hebben we ook verkend. 's Avonds zijn we naar de landing gaan kijken (in de bomen natuurlijk) van honderden White Herons (Jan van Gent vogels volgens Jan, Janneke zelf vond dat super he, hij was de grappigste thuis dienen dag, want hij wordt binnenkort zelf ne Jan van Gent.....heb ge hem...hahaha...tja 't was de grap van den avond....als hij nu nog ne goeien Jan van Gent leert drinken....). De grap werd nog beter toen we ondekten dat het eigenlijk geen Jan van Gents zijn, we weten nog steeds de juiste NL-naam niet, iemand een suggestie? Zondag was het weer tijd voor het culinaire aspect van de reis en we hebben een half dagje kooklessen gevolgd. Echt de moeite waard, van lekkere sate's met pindasaus tot de superlekkere kip curry op zijn balinees...we hebben een 5-tal recepten geleerd en als dessert lekkere minipannekoeken met 'palm suiker' (typisch van hier) en gemalen coco's. Het was mjammie!!!

Ge ziet het, we hebben af en toe geluierd en ontspannen. Ok, ik heb ook al mijn best gedaan bij het shoppen, ik geef toe (er is trouwens weer een postpakketjes op weg naar huis ;-)). Maar we zorgen er ook voor dat we hier niets missen. Trouwens, morgen gaan we eerst naar een vogelreservaat om the bird of paradise te zien en nog zovele andere en nadien gaan we ons beide laten verwennen in het 'Zen Spacenter'....ja, ja, de naam zegt het zelf al he...massage, een Balinese behandeling gevolgd door een bloemenbad....laat maar komen.

Jullie zien het...het is vollenbak genieten

Dikke kussen

Fie

vijf maanden

Vandaag is het 11 mei. Exact vijf maanden geleden vertrokken we op onze grote trip en binnen exact 1 maand stappen we voor de laatste keer op de vlieger om een dagje later aan te komen in ons Belgenlandje. Er wordt nu al per mail vanalles naar onze kop gesmeten zoals belastingsbrieven, geblokkeerde bankrekeningen, lege mazoetketel, hopen post, verhuis...
Zouden we wel naar huis komen????
Tuurlijk wel! Want rara, we hebben jullie toch wel gemist hoor!

We zitten nog steeds in Ubud. Ja we blijven voor het eerst een weekje op dezelfde plek, echt zalig! Er valt hier zoveel te zien en af en toe eens op ons lui gat aan het zwembad, dat doet ook wonderen. Meer details en ja... de foto's (beloofd) zullen de komende dagen wel volgen.

groetjes,
Jan en Fie

Java en Bali

Selamat siang!!

In Yogya hebben we een zilver cursusje gevolgd. Samen met Barbara, een kortrijkse schone die we in Borobudur ontmoet hadden, zijn we onze eigen zilveren ring gaan maken. Echt tof, hij past nog ook!! Nu weten we pas hoe moeilijk het moet zijn om van die juweeltjes te maken.

De laatste avond zijn we dan naar een voorstelling van het Ramayana ballet gaan zien. En we hadden sjans, want het was de eerste voorstelling van het nieuwe seizoen die op de originele locatie van Prambanan werd gehouden. Wel een beetje magisch hoor, zo met die machtige tempel op de achtergrond. In de muren rondom die tempels is een verhaal uitgekapt en dat wordt dan door het ballet uitgebeeld. Het was indrukwekkend en er kwam zelfs vuur en al aan te pas. Alle, onmogelijk dat hier te beschrijven.

Daarna zijn we via een tour tot in Cewaro Malang gereden. De eerste dag zo'n 11 uur in een minibus gezeten!! De ochtend erna om 4u weeral weg om de zonsopgang bij Bromo te zien. Het moet gezegd: het was er prachtig, echt waar. Daarna naar die vulkaan zelf gereden, en af en toe werden we een beetje bevangen door de Sulfurdampen, maar het was schoon om zien. De bedoeling was om dan met een luxe tourist bus tot in het kleine en bij toeristen onbekende plaatsje Kalibaro te rijden. Voor we het wisten werden we in een locale bus gepropt en die sjeezde daar met een kamikaze piloot achter het stuur de smalle weggetjes door. Op zo'n bus springen elke vijf botten muzikanten en verkopers op die dan daarna met de spreekwoordelijke pet rondgaan. Wij hardnekkig en stoicijns neen blijven zeggen. We hebben het overleefd, maar openbare bussen in Java... niet ons ding!

Wij wilden naar Kalibaro gaan omdat daar vele plantages zijn. En we hebben daar 2 dagen genoten in het prachtige Margo Utomo resort. Een rondleiding tussen de koffie, vanille, kokos, peper, nootmuskaat en kaneel plantages (het wordt hier niet voor niks de spice islands genoemd, en dat wisten de Hollanders al in de 15e eeuw toen ze hier dood en verderf zaaiden om die natuurlijke rijkdommen te bezitten) en verder genieten aan het zwembad!! Zalig.
De dag erna, weer een lokale bus in (we doen onszelf wat aan) om dan met bus en alles de ferrie naar Bali te nemen.

In het Westen van Bali is het al meteen een heel stuk rustiger dan in Java, dat deed toch wel deugd. Met een ander, veel kalmer busje zijn we dan in het Noorden naar Lovina gereden, een klein badstadje. In de bus hebben we Ann-Cecile en Pierre, een Frans koppel, ontmoet en daar zijn we dan de komende drie dagen mee opgetrokken. Net als in Java was er hier van toerisme bijna niets te merken!!
We zijn gaan duiken bij Menjangan Island. Het was er prachtig, misschien zelfs mooier dan op de Fiji's. We hebben op 1 dag een schildpad, haai, Eagle Ray en super zeldzame zeepaardjes (van nog geen 6mm groot) gezien.
De volgende dag hebben we met zijn vieren een auto 'gecharterd' en een toer in de omgeving van Lovina gedaan. Via een klooster, hot springs, waterval en tempel zijn we nu dus in Ubud beland.

Bali valt ons tot nu toe super mee, ook al stond dit eiland oorspronkelijk niet eens op de agenda. In Ubud blijven we zeker ongeveer een weekje hangen. Dit is het culturele hart van Bali en er valt hier vanalles te doen en te zien, de planning maken we vanavond nog. En het hier shopping heaven, Fie zal weten wat te doen ;-)

Hoewel Java erg druk was was het er tropisch mooi, en met Bali komt daar nu nog een exotisch tintje bij. Indonesie valt tot nu toe dus super goed mee en we kijken al uit naar het vervolg!!

vele groetjes en dikke kussen en tot de volgende keer!! Foto's volgen een van de komende dagen...

Jan

Gelukkige Verjaardag Fietje !!

Mijn liefste Fietje is jarig vandaag!!!

Ik ga niet aan jullie neus hangen hoe we dit vieren, dus ik laat het hier maar bij!!!

Jan

Aankomst Indonesie - Java

Dag lieve mensen allemaal,

we zijn ondertussen aangekomen op onze laatste bestemming. Ja, laatste bestemming, helaas, helaas. Maar wel veel verschillende delen (Java, Bali, Lombok...) en nog 6 weken te gaan...dus nog tijd zat om te genieten. Den tijd vliegt wel zeg, niet te doen, maar ik denk ook dat we heel blij gaan zijn om terug naar huis te komen. Een beetje een dubbel gevoel, maar dat snappen jullie wel he.

De reis van Nepal naar hier was er ook weer eentje om nooit meer te vergeten en nu kunnen we er al opnieuw om lachen en dat hoort bij het reizen he, maar op het moment zelf, man, man, man. Dus wij afscheid genomen van iedereen daar in Nepal en op tijd naar de luchthaven (die echt niet veel voorstelt). We hadden tickets voor Royal Nepal Airlines en al bij aankomst bleek dat onze vlucht 5u vertraging zou hebben. Plezant. Maar goed, we hadden toch 9u tussen de aankomst in Bangkok en onze vlucht naar Jakarta. Dus of we nu in Kathmandu wachten of in Bangkok, wat is het verschil he? (eigenlijk massaal veel, maar soit) Positief denken, dachten we zo. Ik begon onmiddellijk te kletsen met een Nepali achter mij, die ook naar Bangkok moest en bleek dat het al in de gazet stond van die dag dat de vluchten van Royal Nepal Airlines misschien zouden gecancelled worden. Raar, ik vond dat dat zaakje stonk, dus ik ging maar eens verder informeren. En die Nepali zijn heel vriendelijk en maar blijven volhouden dat het maar 5u ging duren (je moet weten dat die mensen liever verkeerde info geven dan zeggen dat ze het eigenlijk niet weten, want dan denken ze dat ze je gaan ontgoochelen....).

Wat bleek even later, deze fantastische airline heeft maar twee vliegtuigen in zijn vloot, jawel, onvoorstelbaar, maar het is zo. En de ene stond vast in New Delhi wegens technische problemen en was voor meerdere dagen out en het onze stond vast aan de grond in Kathmandu ook wegens technische problemen, maar dat gingen ze nu vlug eens repareren. Heeeel geruststellend allemaal, je hebt nog goesting om in dat vliegtuig te kruipen als je dat hoort ;-). Ik vond al in de heenvlucht dat dat vliegtuig op niet veel trok, precies eentje uit de jaren 80' met dan wat scheuren enz in de zetels en rare geluidjes af en toe....helemaal mijn ding!

Goed, we hadden niet veel keuze, wij toch ingechecked en boven in de wachtruimte 5u gaan wachten. Raar, maar op zo een kleine luchthaven groeperen westerlingen zich altijd wel wat (ze kiezen de zeteltjes naast andere westerlingen). Of het nu bewust is of niet of om alle rare geuren en kleuren te ontwijken of voor de lawaaierige Indiers wat verderaf te hebben....dat laat ik in het midden. Kwam er een stelletje Hollanders naast ons zitten...NOU JA (hoor je ze al?)....ik kon er gewoon niet naast luisteren. En wat blijkt. Zij zaten hier de vorige dag ook al, vlucht gecancelled en vandaag dan weer vertraging....Het beloofde niet veel goeds.

Komt er bij dat we niet echt veel te eten bij hadden en de twee wc's die er waren zo langzamerhand verstopt geraakten enz.....5u wachten werd al gauw 7u wachten, dan 9u. Lichtpuntje in de duisternis, we kregen een maaltijdpakketje.... Eerst dacht ik 'joepie', maar eenmaal open, durfde ik helaas maar 1/4 ervan aan mijn maag en darmen toevertrouwen. Uiteindelijk hebben we 12,5 uren gewacht, zijn we om 4u 's morgens aangekomen in Bangkok. Onze verbinding naar Jakarta gemist (je moet het maar doen he als je initieel 9u tussen twee vluchten hebt) en de volgende vlucht was pas terug om 2u30 's nachts. Dan hebben ze ons welgeteld tot 7u30 van pier naar pol gestuurd op de luchthaven van Bangkok, want niemand wist hier van iets. Om 7u30 hebben we eindelijk de juiste persoon gevonden die van aanpakken wist. Ze hebben ons naar een 5*sterrren hotel gebracht en onze vlucht voor de volgende dag in orde gebracht.

Ja, we hebben in het chicste hotel van onze reis geslapen, dat wel, en dan gratis, maar wat heb je eraan als je er om 8u 's morgens aankomt en er om 23u terug moet vertrekken. We hebben wel geslapen hoor want we waren steendood en de volgende nacht gingen we ook missen. Gelukkig is vanaf toen alles vlot verlopen. Om 6u 's morgens in Jakarta en daar weer wachten en dan een binnenlandse vlucht naar Yogyakarta. Het heeft ons dus 48u gekost om er te geraken. Een gouden tip, vlieg nooit, nooit met Royal Nepal Airlines, never, jamais, ok?

We zijn nog steeds wat ons ritme kwijt, maar hebben al genoten van een paar dagen Yogyakarta. Het belooft hier prachtig te worden. We hebben Borobudur en Prambanan bezocht, tweemaal werelderfgoed en schitterende tempels, heel mooi. Het is zoals Cambodja zijnen Ankor Wat heeft, zo heeft Java Borobudur en Prambanan. Wat wel opvalt is dat het hier zo heel kalm is qua toeristen. Hotels staan leeg, de tempels lagen er verlaten bij en als je ergens korting vraagt, krijg je het zonder problemen. Indonesie heeft het duidelijk hard te verduren na de bomaanslagen, Tsunami en de aardbeving van vorig jaar. Voor ons is het dubbel plezant, maar we vinden het wel heel erg voor de lokale bevolking hoor! De mensen zijn hier trouwens ook heel aangenaam, dus geen grote schok op dat vlak na Nepal.

Morgen gaan we nog een beetje de stad verkennen en dan gaan we naar Bromo, een vulkaan om niet te missen en zo op het gemak verder door naar Bali. Ja, op deze laatste bestemming nemen we bewust wat meer de tijd om te onthaasten en nog dubbel en dik te genieten.....

Genieten jullie maar ook van het zomerse weertje in Belgie, ik krijg al water in de mond als ik denk aan een overheerlijke barbeque!

En schoonpa, nen gelukkigen verjaardag he morgen, XXX!

Dikke kussen

Fie

PS we hebben weinig foto's van Nepal, tja....toen we er nog wat wouden uploaden, viel onze frank dat ze al mee onderweg waren naar Belgie....dus die hebben jullie nog wel te goed na de reis.

Bye bye Nepal

Het is vandaag ons laatste dagje in Nepal en we zijn net terug van een prachtige, driedaagse trekking door de vallei. Morgen nemen we rond de middag de vlucht naar Bangkok en vandaar door naar Indonesie/Java. Door de verbindingen en het tijdsverschil zullen we zeker een dag onderweg zijn. Dan even bekomen, dus het zal een paar dagen duren voor jullie het eerste nieuws uit Yogyakarta krijgen.

Nepal was schitterend, een unieke ervaring. We nemen met spijt afscheid. Hopelijk kunnen we half juni hetzelfde schrijven over Indonesie.

Vele Nepali groetjes
XXX

Fie en Jan

de Kathmandu Vallei

Na de trekking en het raften zijn we een dagje in Kathmandu zelf gebleven om de komende weken te regelen, wat te surfen, inkopen te doen, de hele rimram.

Zot als we zijn, zijn we al de volgende dag weer gaan wandelen. Van Dhulikel, via Nahmo Boudha naar Pautani. En het was langer dan verwacht, amai mijn botten, de trekking zat nog in de benen. Maar het was weer eens een heel ander stukje Nepal en nog maar eens vreed schoon, op een andere manier.

De dag erna zijn we dan Pashupatinath en Bodnath gaan bezoeken met zijn tweetjes. Dat eerste is de belangrijkste Hindoeistische plaats van Nepal. Er staat een gigantische tempel en er worden ook crematies gedaan. Niet zoals bij ons in den oven, maar in open lucht, langs de rivier. Ik dacht dat mij dat behoorlijk ging schokken, maar ze doen het op een heel serene manier, zonder heel veel poeha en het was helemaal niet zo erg om zien. Sowiezo is dat Hindoeisme wel een geloof dat op een zeer expressieve manier beleefd wordt. Ze gebruiken veel symbolen, beelden, kleuren en geuren. En het is altijd wel feest, festivals met hopen hier. In Bodnath staat dan weer de grootste Boedistische Stupa ter wereld. Die twee godsdiensten leven hier zonder problemen hand in hand samen, er zijn zelfs tempels die voor de twee samen dienst doen. 't Is nogal wat, die hele historiek en de verhalen van dit geloof, maar leuk om horen en best wel interessant om zien dat de tempels en heilige plaatsen hier nog echt dagdagelijks gebruikt worden.

De dag erna hebben een rustdagje ingelast en 's avonds hebben we dan de Joker groep ontmoet. We wisten dat die ging komen - da's dezelfde reis die Sofie normaal gezien vorig jaar ging begeleiden, maar die toen afgelast werd op het laatste nippertje - en we hadden al aan de groepsleider gevraagd of we enkele dingen mee mochten doen met hen.

We zijn dan met zijn allen de volgende dag in en rond Kathmandu gaan wandelen en hebben Durbar Square hier bezocht. Da's in feite een plaats met allemaal oude gebouwen van in den tijd dat Nepal nog uit verschillende koninkrijkjes bestond. Nadien de Monkey Tempel (Swayambunath), ook al een Boedhistische Stupa, bezocht. Allemaal even groots en mooi om zien.

De tweede dag met de groep zijn we de lokale bus opgestapt en zijn we naar het SOS Children Village in Thimi gereden. Hier worden weeskindjes in een afgesloten gemeenschap opgevangen en tot hun volwassenheid begeleid. Gaf me een dubbel gevoel, hoewel het natuurlijk altijd een goede zaak is om die kinderen een kans te geven, hoe dan ook.

Daarna zijn we via een andere tempel naar Bakthapur gewandeld. Bakthapur is samen met Kathmandu en Patan een van de drie koninkrijkjes die samengebracht zijn bij de vereniging van Nepal en het is nog steeds de culturele hoofdstad. En toen we de muren van de stad binnenwandelden sloegen we allemaal steil achterover! Zo mooi en authentiek, amai! Niet voor niets dat die hele stad hier Unesco werelderfgoed is!! We slapen hier in een supersfeerrijk hotelletje.

De dag erna is DE grote dag van onze reis. Alle, ttz: rond deze dag is in feite heel de reis gepland. Het eerste dat vaststond, nu bijna een jaar gelden. In Bakthapur vieren ze Nieuwjaar en dit 9 dagen lang. Bisket Jatra heet dat hier, en op de afsluitdag, deze dag dus, is er een groots festival. Nadat wij overdag de stad bezocht hadden, stonden we 's avonds veilig en wel op het dakterras van ons hotel. Simpel gezegd: de twee stadsdelen doen touwtjetrek aan een gigantische houten kar om die naar hun stadsdeel te kunnen trekken. Er was een massa volk en die twee groepen maar trekken en roepen en joelen dat het een lieve lust was. Eenmaal de kar op het centrale plein staat begon het andere stuk van de viering. De twee stadsdelen nemen het dan tegen elkaar op door... elkaar met stenen te bekogelen!! Echt waar, niet te doen: die rapen daar alles op wat los zit en beginnen dat dan naar elkaar te smijten!! En niet zomaar een steentje he, neen, honderden stenen vliegen van links naar rechts en terug onder ons hotel. En dat duurt zo uren voort, een strategie hebben ze niet echt, behalve dan eens hard roepen met zijn allen en tien meter opschuiven om daarna weer bekogeld te worden. Een echt spektakel, dat wel. De pannen van de beschermde gebouwen moeten eraan geloven, stenen vliegen in het rond, joepie, het is nieuwjaar!!

De volgende dag wordt alles netjes opgeruimd en is de schade goed te zien. En dan bedenken dat dit beschermd erfgoed is, t zijn rare (maar heel lieve!) mensen hier!
Wij verder, opeen gepropt in een lokale bus, naar Patan. Hier is ook een Durbar Square, maar veel beter bewaard als datgene in Kathmandu en dit plein is nog een locatie geweest voor de film Little Boudha. Weer zeer mooie gebouwen en tempels, maar ik heb stilaan de tempels wel gehad.

Moe maar heel voldaan en verliefd op Nepal (en elkaar!!!) hebben we vandaag en morgen een kalmer dagje. Daarna sluiten we weer aan bij de groep om een trekkingske van drie dagen te doen in de vallei.

Het kort hier dus af, we genieten er ten volle van. Foto's volgen normaal gezien morgen.

vele vele groetjes en dikken kussen,
Jan

Happy Nepali New Year 2064!

Namaste!

Hallo!

Vandaag is het feest in Nepal, het is nieuwjaar! Ze vieren de start van het jaar 2064. Neen, we hebben niet aan den drank gezeten, het is vandaag de eerste dag van 2064, ja, ja.

Ze hebben net als ons 365 dagen in een jaar, maar zitten gewoon een beetje voor op schema.

Ze vieren nog een 4 dagen feest en ze noemen dit het Bisket Jatra Festival, Buddhistisch nieuwjaar. We gaan vooral op de laatste dag van het feest (18 april) een kijkje nemen en houden jullie zeker op de hoogte met verhalen en foto's!

Laat maar komen die goede voornemens en de nieuwjaarskussen.....

Fie en Jan

Annapurna Sanctuary Trekking

Hello, hello,

Ja, ja, hier zijn we weer, eindelijk nieuws hoor ik sommigen van jullie al zeggen. We hebben het gehaald en ook nog eens zonder kleerscheuren, we zijn elk wel eens op ons gat gegaan, maar gelukkig in de sneeuw. Ben nu wel een beetje pissig, want ik had net mijn tekst getypt en gesaved en toen is de electriciteit in heel Kathmandu weggevallen (gebeurt wel dagelijks) en om een of andere reden kuist deze computer zichzelf op en foetsjie is mijnen tekst en mag dus nu weer van nul beginnen…..

Om de Annapurna Sanctuary Trekking te kunnen doen, moesten we vertrekken vanuit Phokara, een stadje gelegen aan een meer op zo’n 150 km van Kathmandu. Piece of cake om daar te geraken, dacht ik eerst ook….maar we zitten in de bergen. Ja, hoor ik jullie zeggen, hebben we in Europa ook, maar je kan je de staat van de wegen niet voorstellen. De wegen in de Vlaamse Ardennen zijn luxueus in vergelijking ;-). De ravijn komt hier af en toe wel heel dicht bij en het is hoog, believe me, overal zitten putten, de wegen zijn vaak net iets te smal om met twee te passeren, laat dan staan dat ze hier de gewoonte hebben om gewoon doodleuk in of vlak voor de bochten voorbij te steken. En hoe groter het voertuig hoe liever ze dat doen. Komt er nog bij dat alle voertuigen hier meestal uit Indie komen, als ze daar afgedankt zijn, dan zijn ze klaar voor Nepal. Snap je het plaatje? Ik moet wel toegeven dat ze die frietkarren super weten te camoufleren met prachtige tekeningen en schilderijen, echte kunstwerkjes….. Kortom, we hebben ze 7u lang, jawel 7u lang geknepen. Of dat was toch het initiele plan.

We stappen na een Riksja-ritje op onze toeristenbus (net iets minder frietkar dan de grootste frietkar) om 7u30. De eerste uurtjes verlopen vlot (meer met mijn ogen dicht, want ik wil het liever niet zien dan steeds mijn hart te moeten vasthouden) en plots horen we een sterk piepend geluid. Gelukkig heeft onze chauffeur de juiste reflexen en stopt hij onmiddellijk. Wat blijkt? Platten band. Oef, had erger gekund, het blijkt dagelijkse kost voor die mannen. Hoe kan het ook anders met deze wegen. Iedereen moet uit de bus. Alle mannen van onze bus staan te pissen en ik moet ook….maar ja, geen heuveltje of hoekje in de buurt. En ik ben geen preutse, verre van, maar ik wil de Nepalezen nu ook niet te veel chockeren met mijn witte billen (waar volgens een Vietnamese veel vlees aanzit ;-)). Uiteindelijk komt een Indische mevrouw op me afgestapt, zij stond net zoals ik wat te draaien en te kijken. “Wij gaan een team vormen” zegt ze plots. Ik kijk haar aan en pas als ze een van haar doeken afwikkelt, begrijp ik wat ze bedoelt. Haar eigen man of Jan mogen niet helpen, vrouwen onder elkaar knipoogt ze me toe. Het ijs is gebroken en terwijl ze de band verder vervangen kletsen we gezellig verder, ook met de rest van de busreizigers. Na een dik half uur kunnen we weer verder.

De rit verloopt zoald gepland verder tot ongeveer een 15km voor Phokara. Plots staan we in de file en alles staat muurvast, er komen ook geen tegenliggers meer. Iedereen weer uit de bus en het is heel grappig om zien hoe de Nepalezen zich nergens druk over maken. Ze beginnen te kaarten op het midden van de baan. Anderen gaan een tukje doen onder de bus, daar is er schaduw, want het is bloedheet en airco staat hier nu eenmaal niet in den woordenboek. Nog anderen gaan een potje koken op een geimproviseerd vuurtje. Ik bewonder dat wel. Westerlingen zouden zich alleen maar druk maken en zij doen op hun gemak hun ding verder, ze zien wel wat er gebeurt. We hebben daar twee uur vastgezeten voor we wisten wat er aan de hand was en we hebben er eigenlijk wel van genoten. De lokale ambiance, zo zullen we het maar noemen. Blijkbaar was er een wegblokkade door een betoging omdat er de vorige dag een ‘local’ was doodgereden. Na overleg met onze gidsen hebben we besloten de trekking een dag vroeger te beginnen en te voet tot voorbij de blokkade te wandelen en daar een taxi te nemen. Uiteindelijk kwamen we in Phokara aan na ongeveer elf uren onderweg te zijn, een hele belevenis, maar wel de moeite waard!

De dag nadien startte onze elfdaagse trekking. We hebben weer ons peer afgezien, maar elke druppel zweet is de moeite waard geweest. We hebben 6 dagen geklommen tot we uiteindelijk bij Annapurna Basecamp aankwamen en dan nog 5 dagen om weer terug te keren. Van 800m stijgen naar 4130m, een hele klus. We hebben geploeterd door zon, regen (gelukkig maar een paar druppeltjes) en sneeuw. Het was heel veel stijgen en dan denken dat je je aantal meter gestegen bent voor die dag, maar neen hoor, je moet telkens terug eerst dalen, dan die rivier over en dan weer de hele berg over. Uiteraard hebben we fysiek onze grenzen verlegd maar ook mentaal. Ja, ik ben wel avontuurlijk, maar ik ben geen heldin en op deze trekking was het toch af en toe noodzakelijk om mijne knop uit te zetten en het gewoon te doen. In het begin was het nog niet echt zo, dan trokken we door de bossen, zoveel verschillende soorten, telkens weer op hun manier zo mooi. Van Rhodedendronbossen tot Bamboo tot uiteindelijk een soort bos dat zelfs iets spookachtigs had, met heel veel mos en alles wat druilerig. We hebben prachtige vogels gezien (Tom, dat verslag krijg je zeker als we terug thuis zijn), ook wilde apen (neen, daar bedoel ik de Jan niet mee ;-)).

En toen kwam de hoogte, de bomen werden zeldzamer, de eerste bergpieken werden zichtbaar (van steeds dichterbij) en de tochten werden iets zwaarder. Toch een apart gevoel als je steeds dieper moet gaan inademen om dezelfde hoeveelheid zuurstof binnen te krijgen. ‘s Nachts was het bitterkoud en we waren dankbaar als ze in de teahouses een vuurtje ons de eettafel neerzetten, dan konden we ons even verwarmen voor we in onze slaapzak kropen. Ja, het was de moeite, vooral als we dan weer een riviertje overmoesten. Tot dan toe waren het hangbruggen geweest, maar nu werden het wat boomstronkjes bijeengebonden die dan nog niet eens stabiel waren. En dan zie het je water wild kolken over de rotsen vlak onder je. Op zo een moment moest ik dus mijne knop uitschakelen en gewoon stap voor stap zetten en even mijnen adem inhouden. Ik mocht er niet aan denken als je een stap verkeerd zette, het vrieskoude water in en dan steil naar beneden tegen die rotsen….volgens mij onmogelijk zonder kleerscheuren. Maar goed, daar moet je dan maar niet teveel bij stil staan. De laatste twee dagen op weg naar de top hebben we door de sneeuw gewandeld, echt prachtig, maar ik heb ze dan af en toe toch weer efkes geknepen toen we over een lawine of een smalle bergpas moesten, waar je voet voor voet moet zetten op gladde sneeuw met de afgrond zo schuin naast je. Je ziet het, ben echt geen heldin, maar heel blij dat we het gedaan hebben.

Onze gidsen/dragers Purna en Radzou waren ook schitterend. Niet alleen hebben ze de hele tijd onze grote rugzak gedragen (zodat wij enkel ons dagrugzakje met wat water en dergelijke moesten dragen), maar ze hebben super voor ons gezorgd. Ons eten werd dubbel gechecked of het wel goed genoeg gekookt was en vers was, ze hebben keihard over alles onderhandeld en ze kenden de trekking als geen anderen. Behalve als Purna me vertelde na een stijging van bvb 2u dat er een plat stuk kwam, dan dacht ik:’yes right’, zeveraar. Het ging dan altijd weer op en af en op en af. En ik maar op mijn tanden moeten bijten. Pas na een tijdje verduidelijkte hij dat dit ‘Nepali flat’ was, ‘a little bit up and a little bit down’ and ‘no, no, we do not have Belgian flat in Nepal, hihihi’. Ze zullen mij hier dus niet meer liggen hebben en nu weet ik dat voor het vervolg! Maar het heeft ook zijn voordelen, ja, ja, de Jan ocharme, die elf dagen op mijn voeten en mijn gat heeft moeten zien (ja, want de traagste loopt vooraan he), zei me zelfs op het einde van de klim dat hij de indruk had dat mijn broek wat losser rond mijn gat begon te zitten. Een beter compliment kan je niet geven aan een vrouw, dus ik ben dan den berg opgerend ;-). Ik denk dat hij blij is dat we nu terug naast elkaar kunnen lopen….

Maar dit alles dus met als doel om op een morgen om 4u30 in het donker door de sneeuw te vertrekken naar Annapurna Basecamp. Eerst dacht ik weer dat we onveantwoord bezig waren, in het donker op zo een hoogte, smalle stukjes….maar na een paar minuutjes went het en als je dan de zonsopgang ziet en al die mooie bergen om je heen en niets anders dan sneeuw en natuur en al die schoonheid….ik zou het onmiddellijk opnieuw doen, dat gevoel blijft je altijd bij denk ik, ik krijg er nog kippenvel van.

De rest van de trekking kunnen we best vertellen met de foto’s bij de hand, want zonder zegt het niet echt veel. We hebben er super van genoten en bij deze wil ik ook nog een speciaal woordje van dank richten aan mijn wandelstokken, ze hebben me meermaals rechtgehouden en wie weet hoe ik er nu zou aan toezijn zonder hen….ook aan mijn schatje een woordje van dank, want af en toe was een veelzeggende blik of een ‘komaan, nog efkes’ nodig om me helemaal tot boven te krijgen. En uiteraard komt Jan voor de wandelstokken he, ik hoor jullie al tot hier ;-).

Op de terugweg naar Kathmandu zijn we bij de Trisulirivier gestopt om er een vier uurtjes te raften. Een niet te wilde rivier, want het was voor ons twee een nieuwe ervaring, maar met toch genoeg versnellingskes om de kriebels in de buik te voelen. Het voelt net zo aan als op een rodeo te zitten (misschien nog wel iets voor den Herman?). Na vier uur waren we kleddernat en moe maar heel voldaan konden we ze weer knijpen om terug te rijden naar Kathmandu.

We gaan nu verder genieten van de Kathmandu-vallei, morgen gaan we al een dagje wandelen in de vallei, eentje om het af te leren :-) en nadien komen een heleboel Stupa’s en tempels aan de beurt. Nepal bevalt ons, zowel de cultuur, natuur als de bevolking zelf. Ik denk dat dit land wel eens onze favoriet in Azie zou kunnen worden.
We zijn hier nog twee weken, dus wordt zeker vervolgd!

Dikke kussen

Fie

Ps: de foto's volgen zaterdag!

Nepal, de kennismaking

Toch nog een kort berichtje vooraleer we voor twee weken van de aardbol verdwijnen.
We zijn veilig aangekomen op het dak van de wereld, Kathmandu!
Morgen vertrekken we op trekking en vandaag hebben we alles goed doorgesproken met onze organisator van de trekking, Madhav. Kathmandu lijkt ons op het eerste zicht erg goed mee te vallen. Voor een grootstad veel rustiger en gezelliger dan de Vietnamese grootsteden. De mensen zijn een en al glimlach en zien er net als Indiers uit.
Dus, we hebben er zin in en zijn er klaar voor!

Veel liefs en tot half april,

Fie en Jan

Nha Trang - Saigon (HCMC) - Mekong Delta

Hoi Hoi,

Al eens bij stilgestaan wat Vietnam eigenlijk betekent? Viet = passing, nam= south, passing south. En dat hebben we dus ook gedaan. Na een namiddagje zuidwaards treinen kwamen we aan in Nha Trang, het meest gekende kuststadje van Vietnam, levendig, bruisend en met best wel mooie stranden. Geen cultuur, maar gewoon eens twee dagen duiken en genieten, dat was onze bedoeling. We hebben diezelfde avond dus een uitstapje met twee duiken voor de volgende dag geregeld. Ik heb helaas weer forfait moeten geven en Jan is alleen gaan duiken. Deze keer geen helse nacht, maar koorts, misselijk gevoel en duizeligheid, niet echt ideaal om te gaan duiken, dus ik heb met maar met veel tegenzin koest gehouden in bed en geen onnodige risico's genomen. Jan vond het duiken plezant en hij heeft mooie dingen gezien, maar het was nu ook weer niet zo spectaculair. Voor de rest hebben we gewandeld langs het strand, gerust en genoten, meer moest dat niet zijn.

Nadien weer de nachttrein op (ja weeral, tegen wie zeg je het...), maar dat is hier echt het snelste en vooral veiligste vervoersmiddel. Ze rijden hier gelijk zotten en overal scooters en brommerkes. Of je hier nu verkeerslichten ziet of niet, who cares? En tuteren, constant, ik word er ver onnozel van. Wennen doet het niet. Ik denk dat we elke dag wel al een accident gezien hebben, nooit heel erg, maar als ik de auto of bus dus kan vermijden, heel graag.
Die nachtreinen zijn proper en je kan er liggen en je bagage kwijt, maar echt slapen kan ik daar toch niet. Schudden en wiebelen, de hele nacht lang, voel me 's morgens eerder een milkshake (zonder melk dan);-). Om maar te zwijgen van het lawaai. Bij aankomst in Saigon (Ho Chi Minh City) hebben we dus eerst een paar uurtjes getukt voor we de stad introkken. Opnieuw een enorm drukke stad met een 10 miljoen inwoners, een wirwar van straten opgepropt met brommertjes, maar het heeft ook wel zijn charme. Er valt hier wel veel te beleven; zo zijn we naar het oorlogsmuseum geweest (niet goed voor gevoelige zieltjes), een pagoda, het stadhuis, the Notre Dame Cathedral, China town, enz....kortom den toerist uithangen.

Een bezoekje aan de Mekong Delta was ook een must. Dit is de grootste delta van Vietnam en we hebben het er twee dagen naar ons zin gehad. We hebben veel op boten gezeten, van een speedboat tot een klein roeibootje naar gelang de stukken van de Delta. De Delta brengt ook veel rijkdom mee voor de lokale bevolking. Hier wordt de rijst dankzij het goeie weer drie keer gezaaid en geoogst (in het noorden bvb maar 1 keer per jaar), ook de visvangst, fruit-en groententeelt doen het hier uitstekend. We hebben allerlei rare fruitsoorten kunnen proeven (van mjammie naar toch niet echt mijn ding want te slijmerig), we hebben een familiebedrijfje van rijstproducenten bezocht,we zijn naar een echte niet-toeristische floating market gevaren, waar alle 'groothandelaars van groeten, fruit en rijst' samen komen en dan hun boeltje verkopen aan de marktkramers van de steden enz. Alles gaat er nog heel primitief aan toe. Als je twee manden bloemkolen wilt worden de bloemkolen van de ene boot stuk per stuk naar de andere boot gegooid, echt een grappig zicht hoe al het fruit en groenten boven je hoofd zweeft en van hier naar ginder zwiert. Dus alles samen twee heel plezante dagen.

Nu is het ons laatste dagje Vietnam. Ik heb me net nog eens laten verwennen, ale dat was de bedoeling, een uurtje massage voor twee euro. Maar miljaar dat deed meer zeer dan wat anders, zo nijpen en hard duwen. Ze zijn dan wel klein en fijn, maar kracht hebben ze voldoende om je helemaal tot moes te nijpen. Op een bepaald moment stond ze zelfs helemaal recht op mij en dan zo met haar voeten duwen en trappelen....geef mij toch maar eerder de zachte relaxerende massage. Die tijd komt nog....Indonesie!

Morgen vliegen we naar Bangkok en woensdag vliegen we verder naar Nepal/Kathmandu en vrijdag is het dan zover....dan begint onze grote trekking van 12 dagen! Hopelijk geraak ik den berg op! Ik weet niet of we nog de tijd gaan vinden om daarvoor te internetten. Dus als het vanaf nu tot half april stilletjes blijft, geen zorgen he! Nadien krijgen jullie dan dubbel zoveel te lezen!

Dikke kussen

Fie